Robert Cole

Luitenant-kolonel Robert G. Cole was een paratrooper bij 101
Airborne Division, de divisie waar ook de inmiddels
legendarische mannen van Band-of-Brothers deel van uitmaakten.
Hij nam zowel deel aan de luchtlandingen tijdens D-Day als bij
Operatie Market Garden. In de dagen na D-Day leidde hij zijn
mannen door het door Duitsers zwaar verdedigde Normandische kustland. Voor een aanval op een viertal door Duitsers bezette bruggen – die sindsdien de naam Cole’s charge heet – werd hij onderscheiden met de hoogste Amerikaanse militaire onderscheiding: de Medal of Honor. Op 18 september 1944 – de 2e dag van Operatie Market Garden – sneuvelde hij nabij Best. Robert Cole werd 29 jaar.

Opgroeien in San Antonio, Texas

Robert George Cole werd geboren op 19 maart 1915 in San Antonio, Texas. Zijn ouders waren kolonel Clarence F. Cole en Clara Hoff Cole. Robert – of ‘Bob’ – was de middelste van drie kinderen. Hij had een drie jaar oudere broer – Leroy – en een drie jaar jongere zus: Mary Elizabeth. Vader Cole was legerarts. Robert’s moeder was lerares.

Robert ging in zijn jeugd naar de Jefferson High School San Antonio. In 1933 zou hij High School afronden, samen met zijn jeugdliefde Allie Mae Wilson, met hij in 1939 zou trouwen.

Beroepsmilitair worden

De overgrote meerderheid van de Amerikaanse soldaten die vochten in de Tweede Wereldoorlog werden vlak voor of zelfs tijdens de oorlog opgeroepen voor actieve dienst of meldden zich als vrijwilliger.

Dat gold niet voor Robert Cole. Hij nam al in 1934, een jaar na zijn
afstuderen van High School, dienst in het Amerikaans leger.
Zijn vader was daarbij ongetwijfeld een belangrijk voorbeeld voor
hem.

Het was het begin van een 10-jaar durende carrière als beroepsmilitair. Nadat Robert’s eerste opleidingsjaar bleek dat hij de capaciteiten had om officier te worden en werd hij aangenomen aan de prestigieuze United States Military Academy in West Point.

Deze militaire academie – doorgaans kortweg ‘West Point’ genoemd - is gelegen langs de Hudson-rivier even ten noorden van New York. Het is de oudste Amerikaanse militaire academie, in 1802 opgericht door voormalig president Thomas Jefferson. Beroemde officieren die er studeerden waren onder andere de generaals Dwight D. Eisenhower, Douglas MacArthur, Omar Bradley en George Patton.

Robert Cole bevond zich dus in goed gezelschap toen hij er 12 juni 1939 afstudeerde. Bij zijn afstuderen kreeg hij de rang van tweede luitenant. Kort daarna trouwde hij met zijn jeugdliefde Allie Mae Wilson.

Zijn eerste militaire aanstelling was bij 15 Infantry Regiment in Fort Lewis, Washington. Hier leerde hij Dwight D. Eisenhower kennen - de latere opperbevelhebber van de geallieerde legers (en nog later de 34ste president van de Verenigde Staten). Eisenhower was in de periode maart - november 1940 commandant van het 1e bataljon van 15 Infantry Regiment. Cole en Eisenhower werden in deze periode goede vrienden.

Op 9 september 1940 werd Robert bevorderd tot eerste luitenant.

Bij de Paratroopers

Begin 1941 meldde Robert zich vrijwillig voor de
parachutistenopleiding in Fort Benning, Georgia, in 1941. Hij
wilde paratrooper worden. Hij startte zijn opleiding – Jump School
– waarschijnlijk in februari.

Een paratrooper worden betekende heel wat. Iedereen wist dat de opleiding ontzettend zwaar was, zowel fysiek als mentaal. Slechts de helft van de rekruten die de opleiding begon, maakte deze ook helemaal af.

Jump School duurde 4 weken: week A, B, C en D. In week A werd het kaf van het koren gescheiden door fysiek bijna onmogelijk zware training: touwklimmen, push-up’s, lange marsen judo, man tegen man gevechten, enz.

In week B lag de nadruk op het parachutespringen: hoe moest je uit een vliegtuig springen, hoe moest je sturen in de lucht, hoe moest je landen, enz. Bovendien werd de fysieke training nog zwaarder.

In week C leerden de mannen hoe ze zelf hun parachute moesten inpakken en werden de eerste sprongen gemaakt van torens van respectievelijk 9 meter en 76 meter hoog. De meeste mannen vielen af in week A en B, maar deze sprongen in week C maakten ook de nodige ‘slachtoffers’.

In week D ging de fysieke training nog steeds door en werden de eerste echte sprongen uit een vliegtuig gemaakt. Iedereen die het einde van de slopende training van 4 weken haalde kreeg automatisch zijn jump wings (parachutisten brevet). Robert verdiende ze in 1941. Hij maakte nu deel uit van een van de beste legeronderdelen van het Amerikaanse leger, een eliteteam. Hij was paratrooper.

Na het behalen van zijn jump wings werd hij ingedeeld bij
501 Parachute Battalion. Op 1 februari 1942 maakte hij weer een
carrièrestap: hij werd bevorderd tot kapitein en overgeplaatst
naar het nieuwe 502 Parachute Battalion. Binnen een dik jaar
volgden nog 2 promoties: op 13 oktober 1942 werd hij majoor en
op 29 mei 1943 luitenant-kolonel. Inmiddels was hij (op 2 maart 1943) commandant geworden van het 3e bataljon van 502 Parachute Infantry Regiment, kortweg 502 PIR.

502 PIR, 101 Airborne Division

Het verhaal van de paratroopers van 101 Airborne Division is wereldberoemd geworden door het boek en de gelijknamige tv-serie Band of Brothers van wijlen oorlogshistoricus Stephen E. Ambrose. In de 1e aflevering is daarin te zien hoe de mannen van E-compagnie op bovenbeschreven meedogenloze wijze getraind wordt door hun kapitein: Herbert Sobel.

Robert Cole diende weliswaar in een ander regiment, maar feitelijk is het verhaal van E-compagnie hetzelfde verhaal als dat van 502 PIR. (E-Compagnie maakte deel uit van 506 PIR, terwijl Cole commandant was van 502 PIR). Robert Cole heeft precies hetzelfde gedaan en meegemaakt als de Band of Brothers mannen.

Naar de oorlog

In september 1943 werd de gehele 101 Airborne Division naar Engeland gestuurd om zich voor te bereiden op de invasie van Europa. Achteraf gezien hadden ze op dat moment nog driekwart jaar voor de boeg voordat de strijd voor hen echt zou losbarsten.

Op 19 maart 1944 vierde Robert in Engeland zijn 29ste
verjaardag, getuige een foto die van die feestelijke gebeurtenis
bewaard is gebleven, waarop hij staat met een flinke
verjaardagstaart in zijn handen.

Alle aandacht en energie was rond die tijd - begin 1944 - gericht op het klaarstomen van de troepen voor de invasie van het continent. Vlak voor de grote dag – D-Day – bracht generaal Dwight D. Eisenhower, een goede vriend van Robert Cole en inmiddels opperbevelhebber van de geallieerde troepen een bezoek aan het vliegveld waar 101 Airborne Division op het punt stond te vertrekken. Robert gaf hem een persoonlijke rondleiding.

D-Day

Op 6 juni 1944 – D-Day – had Robert Cole als luitenant-kolonel het commando over het 3e bataljon van het 502 Parachute Infantry Regiment, 101 Airborne Division. Op die dag ging zijn eenheid voor het eerst het gevecht in.

In de vroege uren van 6 juni werden ca. 13.000 paratroopers van de Amerikaanse 82 Airborne Division en 101 Airborne Division en de Britse 6 Airborne Division vlak achter de Duitse verdedigingslinies langs de Normandische kust gedropt en per zweefvliegtuig aangevoerd. Het was de tot dan toe grootste luchtlandingsoperatie ooit.

101 Airborne Division had als taak de toegangswegen naar Utah Beach in te nemen zodat 4 Infantry Division, eens ze het strand achter zich hadden, snel konden oprukken. Daarnaast moest 101 Airborne Division onder andere een Duitse artillerie kustbatterij bij Saint-Martin-de-Varreville uitschakelen en bruggen over de rivier de Douve innemen.

Hoewel de paratroopers zeer verspreid landden wist Cole zijn
mannen uiteindelijk bij elkaar te krijgen en werden de doelen
gehaald. De zwaarste missie moest echter nog komen...

Cole’s charge

Na de succesvolle sprong op D-Day zou 101 Airborne Division de rest van de maand vechten als infanterie. Op 10 juni - D-Day +4 - kregen ze de opdracht om op te rukken naar het strategisch gelegen Carentan. Door de inname van Carentan zouden Omaha Beach en Utah Beach met elkaar verbonden zijn.

Om vanuit hun posities in Carentan te komen moest 502 PIR 4 bruggen oversteken (Carentan ligt in een waterrijk gebied). Daarbij werden ze constant door Duitse troepen onder vuur genomen. Aangezien de Duitsers de velden rondom de weg onder water hadden gezet was er nauwelijks beschutting voor de oprukkende Amerikanen. Vele soldaten sneuvelden er. De weg kreeg daarvoor de bijnaam Purple Heart Lane. Van de 400 man die aan de tocht over de 4 bruggen begonnen zouden er slechts 265 het einde halen...

Toen het 3de bataljon van 52 PIR onder leiding van Robert Cole in de vroege uren van 11 juni de laatste brug waren overgestoken, werden ze opnieuw onder vuur genomen door Duitsers die zich hadden verschanst in en rond een boerderij. Cole realiseerde zich dat er maar een uitweg was uit de impasse: aanvallen en er het beste van maken. Hij beval zijn mannen de bajonetten op hun geweer te zetten. Nadat ondersteunende artillerie een rookgordijn had opgetrokken voor enige dekking zette hij de aanval in richting de Duitse verdedigingslinie. Cole ging zelf voorop, langzaam gevolgd door steeds meer mannen. Deze actie is de geschiedenisboeken ingegaan als Cole’s Charge.

Cole en zijn mannen wisten de Duitse verdedigingslinies te
bereiken en de Duitsers uiteindelijk te overmeesteren. Maar de
verliezen waren enorm: de helft van de paratroopers sneuvelde.
Binnen één dag was 502 PIR 270 mannen kwijtgeraakt, een niet te
bevatten verlies van 62,5%. Van de 400 man waarmee Cole de
dag ervoor begon had hij er aan het einde van 11 juni 1944 slechts 130 over.

Hoe tragisch ook, vanuit strategisch opzicht was zijn actie van doorslaggevend belang gebleken: het Duitse vuur was er zodanig door gestopt dat de Amerikaanse troepen een uitvalsbasis konden innamen aan de rand van Carentan, die vervolgens gebruikt kon worden voor een aanval op het stadje.

Medal of Honor

Voor bovenbeschreven actie kreeg Robert Cole later de Medal of Honor. In de toekenningsakte staat het volgende:

Lt. Col. Cole was personally leading his battalion in forcing the last 4 bridges on the road to Carentan when his entire unit was suddenly pinned to the ground by intense and withering enemy rifle, machinegun, mortar, and artillery fire placed upon them from well-prepared and heavily fortified positions within 150 yards of the foremost elements.

After the devastating and unceasing enemy fire had for over 1 hour prevented any move and inflicted numerous casualties, Lt. Col. Cole, observing this almost hopeless situation, courageously issued orders to assault the enemy positions with fixed bayonets.

With utter disregard for his own safety and completely ignoring the
enemy fire, he rose to his feet in front of his battalion and with drawn
pistol shouted to his men to follow him in the assault. Catching up a
fallen man's rifle and bayonet, he charged on and led the remnants of
his battalion across the bullet-swept open ground and into the enemy
position.

His heroic and valiant action in so inspiring his men resulted in the complete establishment of our bridgehead across the Douve River. The cool fearlessness, personal bravery, and outstanding leadership displayed by Lt. Col. Cole reflect great credit upon himself and are worthy of the highest praise in the military service.

Helaas heeft Robert de onderscheiding nooit zelf in ontvangst kunnen nemen, omdat hij bij de uitreiking inmiddels al was gestorven, zoals we verderop zullen zien.

Klaarmaken voor een nieuwe missie

Op 29 juni werd 101 Airborne Division afgelost door de 83 Infantry Division en vertrokken de ‘Screaming Eagles’ naar Cherbourg. Van hieruit keerde de divisie midden juli terug naar Engeland. Eerst om tot rust te komen, en daarna om zich klaar te maken voor de volgende operatie. Het is bekend dat Robert Cole zijn bataljon met ijzeren vuist bestuurde. Nadat hij versterkingen had ontvangen waren zijn mannen binnen korte tijd klaar voor een nieuwe uitdaging. Het zou niet lang duren voordat die zich in de loop van september ook aandiende.

Die nieuwe uitdaging zou Operatie Market Garden worden. Aan het einde van de zomer waren de geallieerde troepen een flink eind opgeschoten in hun opmars. Iedereen hoopte dat de oorlog voor de kerst over zou zijn, maar in het huidige tempo zou dat niet lukken.

Daarom stelde de Britse Veldmaarschalk Bernard Law Montgomery een gewaagd plan voor: als ze een corridor wisten te creëren vanuit België naar het IJsselmeer, waren de Duitse troepen in West-Nederland afgegrendeld en konden de geallieerden vervolgens doorstoten naar het Duitse Ruhrgebied – het hart van de Duitse oorlogsindustrie. Dat zou de Duitsers een dusdanige optater geven, dat de oorlog snel beslist zou zijn. Ondanks kritiek van zijn andere generaals besloot opperbevelhebber Dwight D. Eisenhower het plan een kans te geven.

Cruciaal voor het welslagen ervan was dat de Duitsers de bruggen over de Maas, de Waal en de Neder-Rijn bij Arnhem tijdens hun terugtocht niet zouden opblazen. Dat zou namelijk alle snelheid uit de opmars nemen. De paratroopers van 82 en 101 Airborne Division kregen de taak om daarvoor te zorgen. Ze zouden gedropt worden tussen Eindhoven, Nijmegen en Arnhem en moesten wegen, bruggen en belangrijke knooppunten innemen. Daardoor zou een corridor ontstaan voor de Britse grondtroepen om snel op te rukken.

Operatie Market Garden

Operatie Market Garden ging van start op 17 september 1944. Deze luchtlandingsoperatie was (en is tot op heden) de grootste luchtlandingsoperatie ooit: die dag sprongen er maar liefst 41.628 paratroopers. In tegenstelling tot D-Day sprongen ze nu overdag, zodat de paratroopers – in tegenstelling tot de D-Day en dagen daarna – snel konden hergroeperen en oprukken.

De mannen van 101 Airborne Division werden gedropt tussen Eindhoven en Veghel en hadden de taak om daar verschillende bruggen, wegen en steden en dorpen in te nemen. 502 PIR werd gedropt bij Son en moest (onder andere) een brug over het Wilhelminakanaal innemen in Best.

Robert Cole’s eerste taak was om de landingsplaats – de drop zone – te beveiligen zodat versterkingen later op de dag en de volgende dagen veilig konden worden afgeleverd. Dat verliep allemaal heel gemakkelijk. Nadat Robert Cole de volgende dag – op 18 september – bericht had gekregen dat H-bataljon flink in de problemen zat in de buurt van Best besloot hij hen te hulp te schieten.

Hij trok daarbij door het bosgebied tussen Son (in het oosten) en Best (in het westen). Er was hevig Duits verzet, dat onder andere het leven kostte aan soldaat Joe Mann die zichzelf – reeds zwaar gewond – bovenop een Duitse graant wierp om enkele kameraden te redden. (Mann ontving hiervoor postuum een Medal of Honor. Robert Cole en hij zijn de enige twee Medal of Honor gedecoreerden van 502 PIR.)

Robert Cole sneuvelt

Toen Robert Cole het H-bataljon vond werd dat hevig onder vuur genomen door Duitse artillerie. De situatie leek wel dezelfde als bij Carentan: ze konden geen kant op en de Duitsers hadden duidelijk de overhand.

Hij besloot de hulp in te roepen van de P-47 Thunderbolt jachtvliegtuigen die op dat moment de landing van geallieerde zweefvliegtuigen ondersteunden. De Thunderbolts beantwoordden de oproep en vlogen richting de positie van het bataljon van Cole.

Toen ze begonnen te vuren richtten ze echter niet op de Duitsers maar op hun eigen troepen. Cole was woest en beval zijn mannen om Air Recognition Panels - oranje herkenningsbakens - te plaatsen rondom hun posities, zodat de jachtvliegers wisten dat ze niet op hun eigen mensen moesten vuren.

Toen zijn mannen niet snel genoeg reageerden besloot Robert Cole het zelf te doen. Hij rende het open veld in en plaatste de panelen. De jachtvliegers zagen de bakens en begonnen nu op de Duitsers te schieten.

Even bleef Robert Cole staan met zijn hand boven zijn hoofd tegen de zon om naar de vliegtuigen te kijken. Dat moment van stilstand werd hem fataal. Terwijl hij naar boven kijkt werd hij vol in zijn slaap geraakt door een schot uit een Duits geweer. Hij overleed ter plekke. Robert Cole’s dood was de grootste tegenslag die 502 PIR tijdens de oorlog te verduren kreeg. Een betere bataljonscommandant als hij was niet denkbaar.

Onderscheidingen

Voor zijn heldhaftige daden ontving Robert Cole de Medal of Honor, de Purple Heart en de Franse Croix de Guerre onderscheiding.

Twee weken na zijn dood bij Best kreeg Robert Cole postuum de Medal of Honor uitgereikt voor zijn acties nabij Carentan op 11 juni 1944. De medaille werd uitgereikt aan zijn vrouw en hun twee jaar oude zoon in Fort Sam in Houston, Texas.

Herinneringen

Nadat generaal Eisenhower had gehoord dat Robert Cole was
overleden stuurde hij Cole’s weduwe Allie Mae (d.d. 8 maart 1945)
een persoonlijke condoleancebrief. De tekst daarvan luidt:

“Beste Mrs. Cole,

recent pas vernam ik dat uw man zijn leven heeft verloren tijdens de luchtlandingsoperaties afgelopen herfst. Hoewel ik dit tragische verlies niet opnieuw in uw gedachten wil brengen, bewonderde ik hem zo erg dat ik u toch graag een uiting van mijn medeleven en spijt wilde sturen.

Hij was een van onze beste en zeker een van onze dapperste officieren. Bij zijn collega’s was hij unaniem geliefd en werd hij gerespecteerd. Natuurlijk was ik extra geïnteresseerd in hem door onze voormalige samenwerking bij 15 Infantry.

Ik hoop dat de wetenschap van zijn dapperheid en onschatbare diensten aan zijn land u enige troost mogen brengen, ook als het uw verdriet niet kan verminderen.

Met oprechte deelneming,
Dwight D. Eisenhower.”

Na zijn dood werd Robert Cole begraven in Margraten. Hij vond zijn laatste rustplaats in Vak B, rij 15, graf 27. Op 18 september 2009 werd er in Best vlakbij de plek waar hij sneuvelde een monument onthuld.