De slag om de Atlantische Oceaan

Periode: 7 december 1941

Citaat: Winston Churchill: The only thing that ever really frightened me during the war was the U-boat peril.

Nadat Duitsland de Slag om Engeland eind 1940 niet had weten te winnen, was het vor het voor het Duitse leger van groot belang de Engelse bevoorrading van oorlogsmaterieel en andere zaken vanuit de Verenigde Staten zo veel als mogelijk te verstoren. Daarvoor zetten de Duitsers vooral onderzeeërs in.

De Duitse U-boten kwamen daarbij direct in aanraking met de – neutrale – Amerikaanse legervloot die de Engelse bevoorradingskonvooien begeleidde en verdedigde. Vanwege hun neutraliteit mochten de Amerikaanse schepen niet worden aangevallen door de Duitsers, hoewel er wel schermutselingen waren.

Nadat op 7 december 1941 – de dag van de Japanse aanval op Pearl Harbor – de oorlog tussen Japan en de Verenigde Staten was uitgebroken, gaf Hitler op 9 december zijn U-boten de toestemming om ook de Amerikaanse vloot aan te vallen. De Verenigde Staten waren nu ook volledig bij de oorlog betrokken.

De Slag om de Atlantische Oceaan ging hiermee een geheel nieuwe fase in: het uitschakelen van Duitse onderzeeërs was nu topprioriteit voor de geallieerden. Gedurende 1942 maakten de Duitse U-boten nog enorme aantallen slachtoffers, maar vanaf 1943 keerde het tij: nieuwe technologie (sonar) maakte het mogelijk om de U-boten onder water op te sporen. Bovendien werden de Duitse Enigmacodes voor versleuteling van de Duitse militaire communicatie gekraakt. Tenslotte draaide de Amerikaanse oorlogsproductie inmiddels op volle toeren en werden er maandelijks meer nieuwe schepen afgeleverd dan de Duitsers tot zinken konden brengen.

Niettemin bleven Duitse onderzeeërs tot het einde van de oorlog gevaarlijk. Alle Amerikaanse soldaten die vanuit Amerika per boot naar Europa werden overgebracht zullen te maken hebben gehad met de dreiging van een goedgemikte Duitse torpedo...