De Clubmobiles in het kielzog van de invasie

Toen duidelijk werd dat een invasie van het Amerikaanse leger op het Europese vasteland aanstaande was werd besloten om een 2,5 ton zware GMC truck om te bouwen tot Clubmobile. De omgebouwde Green Line bussen waren ongeschikt voor de omstandigheden waarmee men op het vasteland te maken zou krijgen.

De nieuwe Clubmobiles werden uitgerust met keuken inclusief koffiegamellen, donut machine en dergelijke. Er werden er bijna 100 geproduceerd. Dit keer ging er geen Britse chauffeur mee: de Rode Kruis meisjes die gewerkt hadden op de grotere Clubmobiles in Groot-Brittannië leerden zelf om de truck te rijden en te onderhouden.

Na de invasie in Normandië op 6 juni 1944 (D-Day) werden tien Clubmobile Groups (elk voorzien van een specifieke letter van het vasteland gestuurd en toegevoegd aan de diverse legerkorpsen. Zij zouden de troepen volgen. Clubmobile Group ‘A’ landde op 16 juli 1944 als eerste op Utah Beach.

Een Clubmobile Group bestond uit 32 girls, 8 Clubmobiles, een Cinemobile mobiele bioscoop, 3 bevoorradingstrucks, 2 Britse Hillman-pick-up trucks en een jeep voor de teamleider.

De Clubmobiles reisde mee met in de achterhoede van het front en zorgde voor de het uitdelen van koffie, donuts, sigaretten en kauwgum aan soldaten die terugkeerden van frontdienst. De Clubmobile Groups volgden de opmars door Frankrijk, Luxemburg, België, Nederland tot aan het einde van de oorlog in Duitsland.

Elke Clubmobile was uitgerust met een kleine keuken, waar zich een donut machine, koffiegamellen en verdere toebehoren bevonden. Naast koffie en donuts konden soldaten ook (gratis) kauwgum, sigaretten, tijdschriften en kranten krijgen.

Het belangrijkste ‘aanbod’ van een Clubmobile waren echter de drie Red Cross ‘girls’. Zij waren de echte ‘sterren’. Zodra ze op een plek arriveerden, kon je al snel warme koffie en donuts ruiken, gevolgd door een vleugje parfum, een beetje lippenstift, een lach en een vrolijk “Hello soldier, where you from?”.

Een Clubmobile-girl schreef na de oorlog: “Donuts en koffie waren onze ‘props’. Een praatje of een dansje maken met een van de meiden was voor de soldaten een welkome afleiding tussen de gevechtshandelingen in.”