Clubmobiles

Het Amerikaanse Rode Kruis startte in Engeland met het opzetten van serviceclubs in Londen en in plaatsen die in de buurt lagen van kazernes. Op luchtmachtbases werden zogenaamde aeroclubs opgericht. Hier kregen soldaten tijdens hun pauzes versnaperingen en vertier.

Er ontstond echter ook behoefte aan een serviceclub ‘op wielen’, die de militair zou bereiken als hij buiten zijn kazerne op oefening was of op een vliegveld buiten aan het werk was. Hiervoor bedacht de prominente New Yorkse bankier Harvey D. Gibson, die als Rode Kruis Commissaris naar Groot-Brittannië was gestuurd, de Clubmobile.

De Britse Clubmobile was een verbouwde London Green Line bus van het merk AEC en deze kon prima gebruikt worden om vliegvelden en tentenkampen te bereiken. Deze bussen waren beschikbaar omdat de Green Line tijdens de oorlog haar transportdiensten noodgedwongen moest opschorten. Bestuurd door een Britse chauffeur, werden drie Amerikaanse meisjes toegewezen aan elke Clubmobile.

De American Red Cross Clubmobiles begonnen hun werk in Groot-Brittannië in de herfst van 1942. In totaal werden uiteindelijk 55 bussen omgebouwd tot Clubmobile.

De Clubmobile was uitgerust met een keuken waarin een ingebouwde donut machine was gemonteerd. Een primus-stoof werd geïnstalleerd voor het verwarmen van water voor koffie en deze werd opgeslagen in een 50-kops gamel. Aan de linkerkant van de keuken was er een uitgifte balie: een openslaand luik van waaruit de koffie en donuts werden geserveerd. De Clubmobiles boden ook (gratis) kauwgum, sigaretten, tijdschriften en kranten aan.

Achter in de bus bevond zich een ‘lounge’ met ingebouwde banken aan weerszijden, die eenvoudig konden worden omgebouwd tot slaapplaatsen, indien nodig. Daarnaast was er nog een Victrola-platenspeler met luidsprekers, een grote selectie van up-to-date 75-toerenplaten en paperbacks. De aankomst van een Clubmobile werd bekend gemaakt door muziek die uit de ingebouwde luidsprekers aan boord schalde.