De Martin B-26 Marauder
De Martin B-26 Marauder bommenwerper (vanaf hier: B-26) was een tweemotorige bommenwerper, die was gebouwd door de Glenn L. Martin Company (vandaar Martin B-26 Marauder). Alle toestellen die uit deze fabriek kwamen kregen namen die begonnen met een ‘M’: de Martin 167 Maryland, de Martin AM Mauler, de Martin P4M Mercator en de Martin B-26 Marauder.
De B-26 werd vanaf het begin van 1942 ingezet in gevechtshandelingen. De eerste missie in het European Theater of Operations (ETO) was op 14 mei 1943, waarover later meer.
Een B-26 werd bemand door 7 personen: een piloot, copiloot, navigator, radiotelegrafist, bommenrichter, boordwerktuigkundige en staartschutter. De piloot, copiloot, navigator, radiotelegrafist, bommenrichter waren officiers; de boordwerktuigkundige en boorschutters onderofficier.
Een B-26 kon maximaal 2.600 kg aan bommen dragen, hoewel die mogelijkheid meestal niet werd benut omdat het vliegbereik dan niet heel hoog was. De achterste bommenruimte werd daarom meestal gebruikt om een extra brandstoftank mee te nemen.
Een B-26 was verder bijna 18 meter lang en 6,5 meter hoog en woog 11.000 kg (leeg gewicht). De maximumsnelheid was 460 km p/u op 1.500 meter hoogte en de kruissnelheid was 358 km p/u. Tijdens missies had ze had een maximum vluchtbereik van 1.850 km.
De eerste vluchten van de B-26 waren weinig succesvol met de nodige ongelukken – soms dodelijk – tot gevolg. Het verschafte de B-26 al snel de bijnaam The Widowmaker.
Dat was overigens ook niet vreemd: de opdracht voor het ontwerpen van het vliegtuig werd in 1939 verstrekt en in 1940 werd het eerste afgeleverde toestel direct door het leger in gebruik genomen. Er was dus feitelijk geen prototype en geen testfase. Vliegeniers van de Amerikaanse luchtmacht moesten al direct met het vliegtuig aan de slag en merkten gaandeweg pas hoe het vliegtuig het beste gevlogen kon worden.
De B-26 bleek al snel geen vliegtuig voor beginners, wat lastig was aangezien een flink deel van de nieuwe piloten vers van de Flight Academy afkwam. Een van de zaken die in het begin bijvoorbeeld mis gingen was dat het vliegtuig tijdens de landing nog een flinke snelheid moest hebben. Voor veel vliegers was dat een beangstigend, contra-intuïtief en bovendien tegengesteld aan wat in de handleiding stond.
Gaandeweg leerde men echter hoe het best met het toestel gevlogen kon worden. Ondanks de slechte start resulteerde er dat uiteindelijk zelfs in dat de B-26 aan het einde van de oorlog het toestel was met de minste verliezen. Zover was het echter nog niet in de meimaand van 1942 zich voorbereidden op hun inzet in de oorlog.
